Een aantal jaar geleden, toen ik weer eens probeerde te stoppen met roken, heb ik een vriendin gevraagd mij te leren haken. Ik was bang dat ik afleiding nodig zou hebben om te zorgen dat ik niet in oude gewoontes zou gaan vervallen. Helaas duurde die stoppoging wel geteld twee maanden. Mijn haakverslaving was echter aangewakkerd. De repeterende beweging, het gedachtenloos een draad over, onder, door een lus te halen. Soms met alle aandacht erbij om te zorgen dat het ook echt wordt wat het patroon aangeeft. Of als ik een ´nieuwe´ haak steek uitprobeer. Het gemakkelijk zitten, spulletjes klaar leggen. Pot thee op het theelichtje en de repeterende beweging maken.
Met een beetje geluk is het eind resultaat iets om trots op te zijn. Een leuke knuffel, een dekentje, een muts.
Al heb ik hoge koorts, al regent het buiten pijpenstelen, al hoest ik de longen uit mijn lijf, al is het meer uren op een dag donker dan dat het licht is, het maken van deze repeterende beweging kan altijd. Kind aan de borst en haaknaald in de aanslag. Geen energie hebben om te sporten, maar haken kan altijd. Alsof de dag toch nog iets gebracht heeft ondanks als het andere.
Al dat moois wat je kan maken. En de rust die het geeft.
Over een maand ben ik anderhalf jaar gestopt met roken. Verslaafd aan het haken ben ik inmiddels al zo´n 5 jaar.
Reacties