Mijn schoonvader komt binnen en ontvermt zich over onze dame. Die op haar beurt nog harder begint te huilen, want dat doet ze tegenwoordig bij opa. Een tijdje later komt oma ook, dat is al een heel stuk beter.
Mijn man rent heen en weer tussen mij en kind. Legt aan oppas opa en oma uit waar de vriezer voorraad mamamelk ligt en welk fruit ze heerlijk vindt. Praat nog wat met de huisarts die inmiddels de ambulance nog een keer belt dat ze eerder moeten komen. Dat het geen A2 meer is maar een A1. Op dat moment denk ik alleen dat de A2 naar het zuiden van het land gaat en ik niet weet waar de A1 naar toe gaat.
Als de ambulance er is strompel ik met veel hulp naar beneden. Daar zie ik mijn kleine meisje in tranen op schoot bij haar oma. Mijn ogen stromen vol. De ambulance broeder probeert me gerust te stellen door te zeggen dat het ineens wel heel snel gaat en ik het maar gewoon over me heen moet laten komen. Het enige wat ik kan uitbrengen is: "Nee, mijn dochtertje".
Het was denk ik rond 12:00 en mijn meisje had voor het laatst in de nacht bij me gedronken. Daarna kon ik niet meer, was ik te ziek. Heb wel nog geprobeerd te kolven, maar na 50ml opgegeven. Ik kon maar met moeite mijn bewustzijn behouden.
In het ziekenhuis stonden mijn borsten echt op springen en begonnen pijn te doen. Gelukkig had mijn man een kolf meegenomen. De handkolf. Maar ik was te slap om zelf te kolven. Voor alles moet een eerste keer zijn denken we dan maar... Dus mijn man heeft mij gekolft. De melk, op bijzondere wijze en met veel moeite verkregen moesten we weggooien. Ik had een morfine achtige stof gekregen en ze vertelde dat borstvoeding absoluut niet mocht. De medicatie is dan ook twee uur uitgesteld, omdat ik niet wou als het niet nodig was.
Ik mocht gelukkig de zelfde dag weer naar huis. Wat er nou precies aan de hand was is volgens hen onduidelijk, dus houden ze het op buikgriep. Daar moet ik het dan maar mee doen. De internist, waar ik toch al een afspraak mee heb moet het maar verder uitzoeken.
Van een eventuele buikgriep is niets meer te bekennen. De medicatie die ik nu tegen de misselijkheid gebruik zijn L2 medicijnen en kunnen dus met borstvoeding. De opiaat die ik gekregen heb is volgens ons ook een L2, maar zeker zijn we niet. Wat het echt dat stofje wat ze me toegediend hebben? Voor de zekerheid maar 24 uur geen borstvoeding geven.
En dan komt de volgende uitdaging: Mamaaaah! Mamaaaah! Mammam, mamam! Mamaaaah! Terwijl ik op een matras in de woonkamer lig probeerd ze mijn borsten te ontbloten. Het dekentje waar in onder lig wordt vakkundig opzij geschoven. Net als mijn kleding. Dus maar kleding aangedaan waarbij er geen borst ontbloot kan worden.
Die nacht is mijn man met onze dame ergens anders gaan liggen in te voorkomen dat ze in mijn slaap zich zelf aanlegt.
De volgende dag mocht ze eindelijk weer drinken. Samen in bad. Ze zag mijn borsten en werd wild. Rechts: slok, slok; links: slok, slok; rechts: slok slok.
Later die dag kroop ze lekker bij me op het matras in de woonkamer. Met haar afstandsbediening in de hand, die ze koestert zoals sommige een knuffel koesteren. Ontblootte mijn borst, kroop lekker tegen me aan en dronk. Met in haar ene hand haar afstandsbediening en met haar andere hand werd mijn borst geaaid. Nadat ze klaar was met drinken mocht ik de borst niet terug stoppen. Ze wou hem aaien, er naar kijken en er mee knuffelen. Na anderhalve dag had ze even haar eigen tietenfeest.
Reacties