Al mijn goede voornemens. Ik meen ze allemaal. Ga er ook echt wat aan/mee doen. Heb alleen een behoorlijke reality check gehad. Bijna was ik niet gaan trouwen. Mijn gal kon alles vergallen.
Dinsdagavond: hele scherpe verlammende pijn met bewegingsdrang net onder mijn ribben tikje naar rechts. Niets bijzonders, heb ik wel eens eerder gehad, gaat binnen twee minuten over. Halfuur later, nog steeds niet over. Dan maar de spoeddienst van de huisarts bellen. "tja, het is moeilijk dit op deze manier zeker te zeggen. Neem maar voorgeschreven pijn stiller en maagbeschermer, ga naar huis en wacht minimaal een uur. Bel dan even terug."
Helaas was de pijn amper minder. Had alleen maar minder bewegingsdrang. Volgens de huisarts was het waarschijnlijk mijn gal. Moest vannacht nog een pijnstiller nemen en de ochtend afwachten. Als het nog erg was moest ik naar mijn reguliere huisarts.
Woensdagochtend, met pijnstiller ging prima. Daar kon ik wel mee werken. Tegen 15:00 maar naar huis en langs de huisarts. Begon weer pijn te doen en het voelde niet goed.
Omdat ik geen koorts had kreeg ik een verwijsbrief voor een echo, dan konden ze kijken wat er met mijn galblaas aan de hand is.
De avond deed zijn intrede, net als de koorts. Weer de spoeddienst van de huisarts gebeld. We moesten er meteen aankomen. Vervolgens met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis en met spoed opgenomen.
Uit mijn bloed bleek dat ik een infectie moest hebben. Op de echo was te zien dat mijn galblaas vol met galstenen zat, zo erg, dat ze de wand van de galblaas niet konden zien. Daarmee konden ze ook niet beoordelen of hij ontstoken was of niet.
Hier, deze woensdagnacht begon het lange wachten. Ik stond op de spoedlijst om geopereerd te worden. Mocht vanaf het moment dat ik het ziekenhuis binnenkwam niet meer eten of drinken. Die dag had ik een paar frietjes op en een kop boullion met knapperbollen op. En had zo'n zin in maccaroni... maar de operatie liet op zich wachten. Terwijl ik alleen maar emotioneler werd. Want hoe langer ik moest wachten op de operatie, hoe groter de kans dat ik niet ontslagen werd uit het ziekenhuis voor de bruiloft. Heb daar aardig wat traantjes om gelaten.
Donderdag eind van de middag kreeg ik te horen dat er nog een iemand voor mij op de spoedlijst stond. De kans was heel groot dat ik die avond nog geopereerd zou worden. Tenzij er een zwaar ongeluk gebeurde waarbij de ok nodig was. Helaas stormde best hard. Vrees dat er een ongeluk gebeurde, want ik ben die nacht niet geopereerd.
De vrijdagochtend konden ze me ook niet veel vertellen. Anders dan dat ik op de spoedlijst stond.
Mijn pijn was groot, maar mijn hartepijn groter. Ik wou zo graag trouwen op 12 december. Ik moest trouwen op 12 december. Het staat in de ringen, we hebben het geld niet om alles nog een keer te regelen.
Vanwege al die pijn vroeg ik om extra pijnstilling. Dit moest overlegd worden. Toen kwam de verpleger terug met de mededeling: "het gaat door!" "A fijn. Deze pijn is niet te harden" "Na de operatie kan je soms meer pijn hebben hoor." "Operatie?" "Ja, de operatie gaat nú door. Ik kom je klaar maken en dan wordt je naar de ok gebracht"
Eindelijk! Om 13:00 werd ik naar de ok gereden. Om 17:00 werd ik in paniek wakker. Geloof dat het van de pijn was, maar zeker weten doe ik het niet.
Om 18:00 at ik anderhalve bord maccaroni. O, wat was dat lekker.
De pijn na de operatie kan ik het meest vergelijken met extreme buikspierpijn. Alsof ik 3 dagen lang alleen maar buikspieroefeningen heb gedaan. Wat een verademing, en wat een sportief gevoel!
Zaterdag mocht ik naar huis. Móet wel rustig aan doen. De eerste week moet ik proberen mijn buikspieren niet te gebruiken. Daarna lichtjes, maar in totaal 6 weken heel rustig en niet tillen. Dat is uit de boze.
Het is nu zondag, lig in mijn eigen bedje. Morgen ga ik trouwen, in een rolstoel, maar ik ga trouwen!
Reacties