Het is heel wat weekjes geleden dat ik een blog gepost heb. Het
waren dan ook roerige weken. Het begon met vaso vagale klachten waardoor
ik niet echt de deur meer uit kwam. Daarna werd het nog spannender.
Op vrijdag bleek mijn bloeddruk wat opgelopen te zijn, maar niet te hoog. Toch wou de verloskundige voor de zekerheid mijn urine testen op eiwitten. Niets te zien! Maar ik moest in de loop van de week wel nog een keer terugkomen voor dezelfde testjes omdat ze toch bang waren voor zwangerschapsvergiftiging. Ik was namelijk in twee weken tijd 7 kilo aangekomen terwijl mijn eetpatroon niet echt veranderd was en de groei van pukje dat ook niet kon verklaren. Maar, die vrijdag was er niets aan de hand. Die zelfde zondag op maandag nacht werd ik wakker van drukkende pijn. Het leek op galkoliekpijn, maar ja, ik had geen galblaas meer, dus dat kon het niet zijn. Na twee uur pijn die niet wegging heb ik mijn man maar wakker gemaakt en de verloskundige laten bellen. Mijn bloeddruk bleek te hoog en er bleek eiwit in mijn urine te zitten. Rond 07:00 maandag ochtend lag ik in het ziekenhuis met volledige bedrust. Na wat testen werd het officieel, ik had zwangerschapsvergiftiging, maar niet alleen dat, ook nog zwangerschapsdiabetes. Ik was 36 weken zwanger en als ik 37 weken zwanger was, zouden we gaan overleggen hoe en wat rondom het inleiden. Donderdag kreeg ik te horen dat ik stabiel genoeg was om nog een paar dagen thuis te vertoeven. Wel met voledige bedrust en verpleging die elke dag kwamen controleren hoe het met mij en Pukje ging. Dinsdag zou ik naar het ziekenhuis gaan en met de gynaecoloog overleggen hoe en wanneer ik ingeleid zou worden. Helaas moest ik maandag weer met spoed naar het ziekenhuis omdat mijn bloeddruk weer veel te hoog was.
Diezelfde dag ben ik inleidbaar gemaakt en de volgende dag ingeleid.
Op dinsdag 19 februari om 13:40 is Elin geboren. Door mijn zwangerschapsdiabetes was haar glucose heel laag. Ze dronk niet aan de borst, kolven leverde bij mij niets op en vingerfeeding ging er ook niet in. Daarom moest ze voor een nachtje naar de mediumcare waar ze een glucoseinfuus kreeg en sondevoeding om wat aan te sterken. De volgende dag kreeg ze via vingerfeeding genoeg binnen. Ze mocht naar huis toe. Ik nog niet, dus mocht ze lekker naast me in een ziekenhuiswiegje blijven.
Donderdags mochten we naar huis.
Ze drinkt nog steeds niet echt aan de borst, maar ze is het aan het leren. Ze krijgt wel moedermelk die ik voor haar afkolf. Hierdoor ben ik wel even bezig met haar voedingen. Kolven voor melk, proberen aan te leggen en fles geven, alles schoonmaken en haar verschonen. Het duurt allemaal wel even.
Mijn leven stond dus even op zijn kop. Inmiddels ligt het op de zij en is het bezig om overeind te krabbelen. Over twee weken mag ik weer langzaamaan gaan sporten. Maar door al die rust die ik moest nemen is mijn energie en met name mijn beenkracht niet wat ik gewend ben. Ook heb ik de laatste tijd veel gesnoept. Ik at mijn verveling en mijn frustratie rondom de borstvoeding weg. Deze week is dat voorbij. Ik heb een beetje ritme gevonden en ga proberen dat in te passen.
Tussen 09:00 en 09:30 ga ik nederland in beweging doen. Tussen 11:00 en 13:45 zal ik het huishouden moeten doen en voorbereidingen aan het eten treffen. Tussen 15:00 en 17:00 is ze vaak onrustig en de draagdoek bied dan uitkomst. Daar wil ik gebruik van maken en een wandelingetje doen. Rond 20:30 wordt mijn verwen momentje onder de douche.
Ik zal wel laten weten of dit tijdschema werkt, of dat het net zoals vroeger een mooi plan is waar ik me niet aan kan houden.
Hoe doen jullie dat? Kind en huishouden en sport combineren? En straks dan ook nog het werk er bij?
Of zal ik maar overstappen op dit soort producten?
Op vrijdag bleek mijn bloeddruk wat opgelopen te zijn, maar niet te hoog. Toch wou de verloskundige voor de zekerheid mijn urine testen op eiwitten. Niets te zien! Maar ik moest in de loop van de week wel nog een keer terugkomen voor dezelfde testjes omdat ze toch bang waren voor zwangerschapsvergiftiging. Ik was namelijk in twee weken tijd 7 kilo aangekomen terwijl mijn eetpatroon niet echt veranderd was en de groei van pukje dat ook niet kon verklaren. Maar, die vrijdag was er niets aan de hand. Die zelfde zondag op maandag nacht werd ik wakker van drukkende pijn. Het leek op galkoliekpijn, maar ja, ik had geen galblaas meer, dus dat kon het niet zijn. Na twee uur pijn die niet wegging heb ik mijn man maar wakker gemaakt en de verloskundige laten bellen. Mijn bloeddruk bleek te hoog en er bleek eiwit in mijn urine te zitten. Rond 07:00 maandag ochtend lag ik in het ziekenhuis met volledige bedrust. Na wat testen werd het officieel, ik had zwangerschapsvergiftiging, maar niet alleen dat, ook nog zwangerschapsdiabetes. Ik was 36 weken zwanger en als ik 37 weken zwanger was, zouden we gaan overleggen hoe en wat rondom het inleiden. Donderdag kreeg ik te horen dat ik stabiel genoeg was om nog een paar dagen thuis te vertoeven. Wel met voledige bedrust en verpleging die elke dag kwamen controleren hoe het met mij en Pukje ging. Dinsdag zou ik naar het ziekenhuis gaan en met de gynaecoloog overleggen hoe en wanneer ik ingeleid zou worden. Helaas moest ik maandag weer met spoed naar het ziekenhuis omdat mijn bloeddruk weer veel te hoog was.
Diezelfde dag ben ik inleidbaar gemaakt en de volgende dag ingeleid.
Op dinsdag 19 februari om 13:40 is Elin geboren. Door mijn zwangerschapsdiabetes was haar glucose heel laag. Ze dronk niet aan de borst, kolven leverde bij mij niets op en vingerfeeding ging er ook niet in. Daarom moest ze voor een nachtje naar de mediumcare waar ze een glucoseinfuus kreeg en sondevoeding om wat aan te sterken. De volgende dag kreeg ze via vingerfeeding genoeg binnen. Ze mocht naar huis toe. Ik nog niet, dus mocht ze lekker naast me in een ziekenhuiswiegje blijven.
Donderdags mochten we naar huis.
Ze drinkt nog steeds niet echt aan de borst, maar ze is het aan het leren. Ze krijgt wel moedermelk die ik voor haar afkolf. Hierdoor ben ik wel even bezig met haar voedingen. Kolven voor melk, proberen aan te leggen en fles geven, alles schoonmaken en haar verschonen. Het duurt allemaal wel even.
Mijn leven stond dus even op zijn kop. Inmiddels ligt het op de zij en is het bezig om overeind te krabbelen. Over twee weken mag ik weer langzaamaan gaan sporten. Maar door al die rust die ik moest nemen is mijn energie en met name mijn beenkracht niet wat ik gewend ben. Ook heb ik de laatste tijd veel gesnoept. Ik at mijn verveling en mijn frustratie rondom de borstvoeding weg. Deze week is dat voorbij. Ik heb een beetje ritme gevonden en ga proberen dat in te passen.
Tussen 09:00 en 09:30 ga ik nederland in beweging doen. Tussen 11:00 en 13:45 zal ik het huishouden moeten doen en voorbereidingen aan het eten treffen. Tussen 15:00 en 17:00 is ze vaak onrustig en de draagdoek bied dan uitkomst. Daar wil ik gebruik van maken en een wandelingetje doen. Rond 20:30 wordt mijn verwen momentje onder de douche.
Ik zal wel laten weten of dit tijdschema werkt, of dat het net zoals vroeger een mooi plan is waar ik me niet aan kan houden.
Hoe doen jullie dat? Kind en huishouden en sport combineren? En straks dan ook nog het werk er bij?
Of zal ik maar overstappen op dit soort producten?
Reacties