Dinsdag 10 december is mijn oma gecremeerd. Dit is de tekst die ik heb voorgedragen tijdens de mis.
Oma's volledige naam? Tja, die ken ik eigenlijk niet. Ik noemde haar Oma Trixie.
Trixie was de jachthond van opa. En Trixie sliep op de voeten van tante A of van mij. Ongetwijfeld ook nog bij andere familieleden, maar dat herinner ik me niet.
Oma Trixie, het omschrijft heel goed hoe ik haar herinner.
Ik herinner me het moestuintje. Dat we samen aardbeien plukte, of dat we met z'n alle (oma ik en geen idee wie, maar de tafel zat vol) boontjes dopte aan de keukentafel.
Mama, of tante D of Tante A die bij oma de krulspelden in rolde, vlak voor ik naar bed moest.
De kaart avonden. Rikken was het toch? Tante A vertelde me dat het ook vaak Jokeren was. Wisten jullie trouwens dat een paar nachten geleden tante D erg laat nog langs kwam en oma meteen de hulp om de kaarten vroeg en ze tot midden in de nacht hebben zitten kaarten? Ik snap nog steeds niets van beide spellen. Maar goed, op kaartavonden mocht ik vaak iets langer opblijven.
Dat wij, mijn broer, en ik vroeg wakker waren en naar beneden slopen om tv te kijken en zij dan opstond en eitjes kookte en kaizerbroodjes bakte. En als we veel geluk hadden kregen we een gulden mee voor een katrol of snoep bij klein Zwitserland, de speeltuin om de hoek.
Ik herinner me een carnaval waar zij indianen kostuums maakte voor mij en tante A? Of was het tante D?
Of een keer naar Phantasialand. Oma, mijn broer, ik en twee anderen. Ik weet niet eens meer welke twee het waren, maar het waren twee van haar dochters.
Wij zagen daar een UFO en een wachtrij die daar in verdween. Ik wist niet waarvoor de rij was, of mijn broer en haar twee dochters het wisten weet ik niet, maar mijn broer en ik moesten daar naar binnen. Het bleek een achtbaan te zijn. Door de ruimte; in het donker dus. Hoe het precies ging weet ik niet meer, maar zowel mijn broer als ik mochten niet alleen en oma eindigde alleen in een achtbaankarretje. Ze kwam er bleek, groen, geel, haast doorschijnend uit. Ik heb haar zelfs toen ik afscheid van haar nam, niet zo doorschijnend gezien. Ze vond het eng om de achtbaan in te stappen, maar deed het toch!
Zien jullie het patroon al een beetje? In veel van mijn herinneringen aan oma zijn er anderen bij betrokken. Maar ik herinner me niet meer goed wie. Maar zij was er. Ze was een constante factor. Ik denk niet alleen voor mij, maar voor velen.
Toen ik een klein meisje was heb ik een keer geniest, waarop oma reageerde met gezondheid. Verwonderd en niet begrijpend keek ik om me heen en zei: "ja, ik zie het, de zon schijnt."
Die uitspraak is er in gebleven. Als iemand in het gezin niest, wordt er besloten met, ja ik zie het de zon schijnt.
Vorige maand toen mijn dochtertje ziek was en zij nieste, vroeg ik of ze de zon al zag schijnen.
Elke nies zal mij aan haar doen herinneren.
Herinneringen om te koesteren. Of ze nou precies zo gebeurd zijn of niet, maakt mij niet uit. Het is een herinnering aan haar.
Oma Trixie, ik hoop dat waar je nu ook bent je de zon ziet schijnen.
Lieve oma, hatsjoe!
Oma's volledige naam? Tja, die ken ik eigenlijk niet. Ik noemde haar Oma Trixie.Trixie was de jachthond van opa. En Trixie sliep op de voeten van tante A of van mij. Ongetwijfeld ook nog bij andere familieleden, maar dat herinner ik me niet.
Oma Trixie, het omschrijft heel goed hoe ik haar herinner.
Ik herinner me het moestuintje. Dat we samen aardbeien plukte, of dat we met z'n alle (oma ik en geen idee wie, maar de tafel zat vol) boontjes dopte aan de keukentafel.
Mama, of tante D of Tante A die bij oma de krulspelden in rolde, vlak voor ik naar bed moest.
De kaart avonden. Rikken was het toch? Tante A vertelde me dat het ook vaak Jokeren was. Wisten jullie trouwens dat een paar nachten geleden tante D erg laat nog langs kwam en oma meteen de hulp om de kaarten vroeg en ze tot midden in de nacht hebben zitten kaarten? Ik snap nog steeds niets van beide spellen. Maar goed, op kaartavonden mocht ik vaak iets langer opblijven.
Dat wij, mijn broer, en ik vroeg wakker waren en naar beneden slopen om tv te kijken en zij dan opstond en eitjes kookte en kaizerbroodjes bakte. En als we veel geluk hadden kregen we een gulden mee voor een katrol of snoep bij klein Zwitserland, de speeltuin om de hoek.
Ik herinner me een carnaval waar zij indianen kostuums maakte voor mij en tante A? Of was het tante D?
Of een keer naar Phantasialand. Oma, mijn broer, ik en twee anderen. Ik weet niet eens meer welke twee het waren, maar het waren twee van haar dochters.
Wij zagen daar een UFO en een wachtrij die daar in verdween. Ik wist niet waarvoor de rij was, of mijn broer en haar twee dochters het wisten weet ik niet, maar mijn broer en ik moesten daar naar binnen. Het bleek een achtbaan te zijn. Door de ruimte; in het donker dus. Hoe het precies ging weet ik niet meer, maar zowel mijn broer als ik mochten niet alleen en oma eindigde alleen in een achtbaankarretje. Ze kwam er bleek, groen, geel, haast doorschijnend uit. Ik heb haar zelfs toen ik afscheid van haar nam, niet zo doorschijnend gezien. Ze vond het eng om de achtbaan in te stappen, maar deed het toch!
Zien jullie het patroon al een beetje? In veel van mijn herinneringen aan oma zijn er anderen bij betrokken. Maar ik herinner me niet meer goed wie. Maar zij was er. Ze was een constante factor. Ik denk niet alleen voor mij, maar voor velen.
Toen ik een klein meisje was heb ik een keer geniest, waarop oma reageerde met gezondheid. Verwonderd en niet begrijpend keek ik om me heen en zei: "ja, ik zie het, de zon schijnt."
Die uitspraak is er in gebleven. Als iemand in het gezin niest, wordt er besloten met, ja ik zie het de zon schijnt.
Vorige maand toen mijn dochtertje ziek was en zij nieste, vroeg ik of ze de zon al zag schijnen.
Elke nies zal mij aan haar doen herinneren.
Herinneringen om te koesteren. Of ze nou precies zo gebeurd zijn of niet, maakt mij niet uit. Het is een herinnering aan haar.
Oma Trixie, ik hoop dat waar je nu ook bent je de zon ziet schijnen.
Lieve oma, hatsjoe!
Reacties