Een tijdje geleden koos mijn dochter twee stoffen uit voor een jurkje. Speciaal voor een jurkje voor mijn vader. Zodat hij ook kon voelen hoe bijzonder haar jurken zijn.
Voor hen die het niet weten, mijn vader is blind.
Mijn dochter zocht deze stofjes ook nog eens uit in een periode dat wij net het nieuws gehad hadden dat mijn vader door een genetische afwijking hele agressieve tumoren had. Tumoren die niet of nauwelijks reageren op chemo of bestraling. De tumoren zullen dus operatief verwijderd moeten worden. En dat zou met een een grote uitdaging worden.
Inmiddels in die operatie achter de rug en is mijn vader hard aan het vechten om van die operatie te herstellen en er weer helemaal bovenop te komen.
Helaas weten we dat het wachten is op de volgende tumor. En of die goed te opereren is.
Voor mijn gevoel hangt er dus een soort zwaard van damocles boven hem.
Het maken van dat jurkje was dan ook iets wat ik steeds maar uitstelde. Bewust en onbewust. Ik wist dat het confronterend zou zijn.
En toen was het bijna Yule. En lag madam ziek op de bank. Mijn vader was weer in het ziekenhuis opgenomen met complicaties van de operatie die hij eerder had ondergaan. En toen wou madam toch heel erg graag die jurk af voor het Yule feest en voor de kerstdagen.
Zij sliep en ik ging aan het werk. Het was raar en confronterend. Maar het is een prachtige jurk geworden.
En kwa maten is er natuurlijk rekening gehouden met de wens dat het jurkje langer mee kan en ook als tuniekje aan kan.
Met Yule belde wij met mijn ouders en lazen wij het Yule verhaal voor. Zo waren ze er toch een klein beetje bij. En voor kerst gingen wij op bezoek in het ziekenhuis. Madam natuurlijk in haar jurk.
Helaas konden madam een opa niet samen muziek maken. Maar opa zette wel het liedje op wat hij speciaal voor haar componeerde toen ze geboren was. En zij danste er op. In combinatie met het jurkje deed het mijn moeder en mij denken aan Riverdance.
Zo waren onze Yule en kerst ondanks ziekte toch nog heel bijzonder.
Reacties